Η κοινωνική χειραφέτηση, στη μακραίωνη και πολυσήμαντη πορεία προς την αυτογνωσία της, δεν μπόρεσε να διακριβώσει με ικανοποιητική ευκρίνεια δύο παραπληρωματικές γωνίες, οι οποίες, εάν αθροιστούν, ομολογούν την ίδια την ανθρώπινη εξέλιξη. Μιλάμε, βέβαια, για τις παραπληρωματικές γωνίες της Φιλοσοφίας και της Ιστορίας. Η Φιλοσοφία ιστορεί το μέλλον, εποπτεύοντας παρελθόν και παρόν. Η Ιστορία φιλοσοφεί το παρελθόν, αγναντεύοντας παρόν και μέλλον. Η ίδια, λοιπόν, η αέναη εξέλιξη του Λόγου εγγράφεται, σχηματικά, σαν δύο ορθές γωνίες, το άθροισμα των οποίων ισούται με ολόκληρη την ανθρώπινη παράσταση.
Η απελευθερωτική αγωνία του ανθρώπινου είδους, τουλάχιστον στην Δύση, εκφράσθηκε από αρχαιοτάτων χρόνων μ’ έναν ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο. Η έμφαση έγκειται, κυρίως, στο γεγονός ότι απολυτοποιήθηκε η αξιακή χρήση του ‘’ορθού λόγου’’. Συνέπεια της διαδικασίας αυτής υπήρξε η παραγωγή ανθρωποκεντρικής υπεραξίας, η οποία οδήγησε την, κατ’ αρχήν, φωτεινή θεωρία της χειραφέτησης, στα σκοτεινά μονοπάτια της μανιχαϊκής αντίληψης. Ο Λογικός Πυρήνας της εν λόγω θεωρίας, σε όλες τις ιστορικές βαθμίδες εξέλιξής της, είναι εξ υπαρχής αυτο-οριζόμεμος κι όχι, όπως θα έπρεπε, ετερο-οριζόμενος. Μπορούμε να γράψουμε, πολύ απλά, το εξής: Ο άνθρωπος θα απελευθερωθεί -σύμφωνα με τον παραπάνω Λογικό Πυρήνα- από τα δεσμά του, επειδή είναι προορισμένος για κάτι τέτοιο συμφώνως τη φύσει του. Δεν μπαίνει, όμως εδώ, καθόλου το θέμα της φύσης της φυσιοποίησής του. Δηλαδή παρακάμπτεται, στην καλύτερη περίπτωση, η έρευνα της φυσικής του, θα μπορούσαμε να πούμε, ιστορίας